Paweł Iwańczuk

Jurorzy główni i Jurorzy pomocniczy byli pewni - ta delikatność artystycznych środków, brak nachalności językowej... A jednocześnie tak daleko, daleko od możliwego banału. Wyobraźnia pieni się, kiedy czytamy te wiersze. A między wersami jakaś ulotna, niepokojąca historia...

Akupunktura kochania

na śniadanie zjadłem pajdę chleba przypominającą niezastane chwile
kiedy mieliśmy być jak te dzieci z piaskownicy

powoli przyzwyczajam się do butelek octu i roztrzaskanych klepsydr

dzisiaj pojadę na szarobury peron
usłyszę stukot lokomotywy i niewinne zdania wysiadających ludzi
zamilknę

tak jak wczoraj i jutro
(ciebie nie było w wagonie)

przypomnę sobie dzień gdy kupiliśmy
domek letniskowy w kanadyjskiej tundrze
sadziliśmy karłowate brzozy i deptaliśmy borówki

tatusiu!
ten pan który stoi na dachu katedry chce chyba skoczyć

ach synku
on tylko kocha
zakopuje się w zaspach milczenia

umiera z latawcem w dłoni i nieumeblowanymi pokojami

Listopadowe rozmowy

dawno temu było sobie życie

polegało na wiosennych spacerach po połoninach
zakamuflowaniu skostniałych ścian za mgłą
(znikają utopijne wizje dzieciństwa bo odeszłaś)

niezasadzone róże tarmoszą się wśród bezszelestów marzeń

odprawiamy spowszedniały rytuał tłumienia łez
chłopiec z latawcem odpina guziki i chowa się w kątach
nieprzeczytanych bajek

tato!

odbierz telefon
to może mama
 
i znów uporczywe tkanie wełnianych swetrów
mówiąc że będzie dobrze

nie zrozumie szemrania pustych krzeseł i tego że

mama nie istnieje